Milion dla Szpitala za ciężką pracę transplantologów

Przyznane dofinansowanie jest wyrazem uznania dla pracy całego zespołu koordynującego oraz zarządzającego podmiotem leczniczym, który zaangażowany jest w proces donacji i sprawuje opiekę nad dawcami.

Dofinansowanie zostanie przeznaczone na zakup następującego sprzętu:

Aparat USG 1 szt.

Wózek transportowy do przewożenia chorych 3 szt.

Kardiomonitor transportowy 3 szt.

Respirator szpitalny 1 szt.

Zestaw do terapii wysokoprzepływowej 2 szt.

Łóżko do intensywnej terapii z wagą i materacem 3 szt.

Aparat do znieczulania ogólnego z wyposażeniem 3 szt.

Minister Zdrowia nagrodził 21 szpitali w Polsce z największą aktywnością donacyjną w latach 2017-2019 – uwzględniona została liczba dawców potencjalnych, rzeczywistych oraz pobranych do przeszczepiania narządów. Łączna suma przyznanych przez Ministra Zdrowia nagród wyniosła 17,5 mln złotych, przy czym środki przyznane poszczególnym szpitalom uwzględniały aktywność donacyjną tych placówek.

W gronie nagrodzonych przez Ministra Zdrowia szpitali znalazły się, w kolejności od najwyżej ocenionych:

Uniwersyteckie Centrum Kliniczne w Gdańsku,

Samodzielny Publiczny Wojewódzki Szpital Zespolony w Szczecinie,

Centralny Szpital Kliniczny MSWiA w Warszawie,

Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Opolu,

Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 4 w Lublinie,

Wojewódzki Szpital Zespolony w Elblągu,

Wojewódzki Szpital Specjalistyczny nr 5 im. Św. Barbary w Sosnowcu,

Uniwersyteckie Centrum Kliniczne Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w ramach zakładu leczniczego Centralny Szpital Kliniczny,

Wojewódzki Szpital Specjalistyczny w Olsztynie,

Uniwersytecki Szpital Kliniczny im. Jana Mikulicza-Radeckiego we Wrocławiu,

Wielospecjalistyczny Szpital Miejski im. Józefa Strusia z Zakładem Opiekuńczo-Leczniczym SPZOZ z siedzibą w Poznaniu przy ul. Szwajcarskiej 3,

SPZOZ Uniwersytecki Szpital Kliniczny Nr 1 im. Norberta Barlickiego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi,

Uniwersytecki Szpital Kliniczny w Białymstoku,

Uniwersyteckie Centrum Kliniczne im. Prof. K. Gibińskiego ŚUM w Katowicach,

Szpital Śląski w Cieszynie,

Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Bł. Księdza Jerzego Popiełuszki we Włocławku,

Szpital Wojewódzki w Poznaniu,

Szpital Kliniczny Im. Heliodora Święcickiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu,

SPZOZ Szpital Uniwersytecki w Krakowie,

Międzyleski Szpital Specjalistyczny w Warszawie,

Szpital Specjalistyczny im. F. Ceynowy w Wejherowie.

Lek. Wojciech Wenski, koordynator Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii:

- Temat transplantacji w naszym szpitalu pojawił się na początku lat 90., gdy ordynatorem Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii był Zbigniew Landowski, którego zapał i zaangażowanie w tym temacie jest absolutnie nie do przecenienia. Jego podejście do idei pobierania narządów sprawiło, że zapoczątkowane przez niego działania zostały przez nas w następnych latach rozwinięte i kontynuowane. Razem z doktor Eweliną Grygianiec samodzielnie, przez kilka lat przeprowadzaliśmy proces identyfikacji dawców, prowadziliśmy rozmowy z rodzinami. W tamtych latach była to nasza pionierska praca. Mogliśmy liczyć na wsparcie coraz prężniej działającego Ośrodka Transplantacyjnego z Gdańska, zwłaszcza Kliniki Nefrologii w kontekście przeszczepów nerek.

W 1996 r. pojawiła się państwowa jednostka budżetowa Poltransplant, która przejęła koordynację nad pobieraniem i przeszczepianiem narządów. Utworzono funkcję koordynatora transplantacyjnego w szpitalach, szczególnie w dużych jednostkach. Pierwszą koordynatorką w naszym szpitalu, nominowaną przez Poltransplant, została lek. Katarzyna Chylińska- Wachnianyn, która przejęła od nas kierowanie procesem transplantacji w szpitalu i prowadzi go do dziś. Od pewnego czasu działania prowadzone są przez lek. Annę Skalską- Wołoszyn oraz lek. Adriannę Korczakowską.

W ciągu minionych 15-20 lat uczestniczyłem w licznych konferencjach i sympozjach dotyczących transplantacji i zawsze nasz szpital wymieniany był jako wzorcowy przykład placówki pozyskującej dawców, która nie jest jednocześnie ośrodkiem transplantacyjnym.

W czym tkwi ten fenomen? Myślę, że po prostu w ludziach, w naszych pracownikach, którzy wkładają w swoją pracę potężną dawkę zaangażowania i wierzą, że to, co robimy ma ogromny sens. To przekonanie często ugruntowują spotkania z osobami po przeszczepie, które są niezaprzeczalnym dowodem niezwykłości tej często jedynej i niepowtarzalnej formy leczenia.

Podejście i świadomość ludzi do dawstwa narządowego ewoluuje, jesteśmy coraz bardziej dojrzałym społeczeństwem, mimo iż nadal w naszym kraju nie pozyskuje się takiej liczby narządów od zmarłych, jak w krajach Europy Zachodniej, czy w USA. Jednak dzięki kampaniom społecznym o transplantacji ludzie zaczęli rozmawiać między sobą i coraz częściej spotykamy się z sytuacją, iż pacjent zadeklarował chęć oddania swoich narządów po śmierci i przekazał tę decyzję najbliższym.

Mimo, iż prawo w Polsce stanowi, że każdy jest potencjalnym dawcą narządów jeśli nie zgłosił swojego sprzeciwu do Centralnego Rejestru Sprzeciwów, to szanujemy w tej kwestii wolę najbliższych.

Dlatego jednym z trudniejszych elementów całego procesu transplantacyjnego jest rozmowa z rodziną i przekazanie im informacji o śmierci mózgu bliskiego im człowieka/ naszego pacjenta, ale także rozważenie możliwość pobrania narządów. Wiemy, że przekazujemy tym ludziom szokującą wiadomość, że jest to dla nich ogromna tragedia i musimy dać im czas na przemyślenie, oswojenie się z tymi informacjami.

Nasze koordynatorki ds. transplantacji są bardzo dobrze psychologicznie przygotowane do rozmów z rodzinami pacjentów, ukończyły liczne szkolenia, kursy i treningi z zakresu psychologii organizowane przez Poltransplant.