Wspomnienie o śp. Wandzie Sawostianik

Pani Profesor Sawostianik była pedagogiem niezmiernie zaangażowanym w budowanie formatu prestiżowej szkoły, przez wiele lat pracy stawiając wysokie wymagania nie tylko względem nauki języka rosyjskiego, ale także wobec przyjmowania właściwej postawy uczniowskiej. Z godną podziwu wytrwałością ganiła zarówno niewłaściwy akcent w języku rosyjskim, jak i frekwencyjne braki. 

Przez wiele lat swojej pracy zawodowej z ogromną żywotnością i nieugiętą pasją inspirowała uczniów do nabierania biegłości w posługiwaniu się językiem rosyjskim, skwapliwie wyszukując i promując osoby uzdolnione i sumienne. Motywowała do nauki, stawiając wysoką poprzeczkę wszystkim bez wyjątku, energicznie wywołując do odpowiedzi i skłaniając do podejmowania aktywności przy swoim żywotnym wsparciu za sprawą akompaniamentu uwag i wystukiwania rytmu sylab akcentowanych i nieakcentowanych wypowiadanych kwestii. Wydaje się, że miała też pewne zamiłowanie do muzyki. Ze względu na to, że jej gabinet był w sąsiedztwie auli, w której regularnie odbywały się niegdyś koncerty muzyki poważnej, reagowała często z zainteresowaniem na dochodzące dźwięki, by je także włączyć w proces wychowawczy. 

Pani Profesor miała charyzmatyczną osobowość, dzięki której zapadała w pamięci swoich uczniów. Z pokolenia na pokolenie, jak to brać uczniowska ma w zwyczaju, przekazywano nadaną jej sympatyczną ksywę – zdrobnienie od męskiego imienia Aleksander – „Sasza”, co zapewne miało odzwierciedlać jej surowy, krewki charakter, a może wojownicze nastawienie w zwalczaniu słabości uczniowskich. 

Nie sposób nie wspomnieć z sentymentem jej kluczowej, być może nieodosobnionej zasady, regulującej procedurę oceniania, jaka w ówczesnej rzeczywistości budowała atmosferę solidnego przykładania się do nauki szkolnej. Mianowicie w procesie dydaktycznym w cyklu czteroletniego kształcenia obowiązywała na lekcjach języka rosyjskiego jedna zasada równego startu. Z założenia u progu klasy pierwszej wszyscy otrzymywali pozycję niedostateczną, by dopiero z tego poziomu stopniowo się podnosić do zadowalających poziomów wyższych i tym samym nie bez wysiłku zapewnić sobie możliwość promocji do następnej klasy. 

Nieodłącznym elementem każdej lekcji Pani Profesor Sawostianik była wielotematyczna pogadanka, motywująca do wytężonej nauki, wskazująca metody przyswajania wiedzy, w tym słówek, reguł gramatycznych, a także przyjmowania poczucia odpowiedzialności za lata licealne. Szczególne znaczenie Pani Profesor nadawała stuprocentowej frekwencji, o co usilnie zabiegała nie tylko w swoich klasach wychowawczych, ale wymagała tego od wszystkich swoich uczniów. Do dziś po czterdziestu latach pobrzmiewa w pamięci podstawowa zasada, wypowiadana po wielokroć po rosyjsku: „powtarzanie jest matką nauki” (Повторение — мать учения). Wiele godzin motywujących oddziaływań musiało owocować mimo woli przyswajaniem języka obcego, co do którego zachowywało się uzasadniony względami politycznymi dystans. 

Po przejściu na emeryturę Pani Wanda nie zapominała o szkole, przyjmując nieraz zaproszenia na świąteczne spotkania grona pedagogicznego. Prowadziła wówczas sympatyczne pogawędki z godną podziwu pogodą ducha. 

Pani Profesor Wanda Sawostianik pozostanie w pamięci przyjaciół, wdzięcznych uczniów i współpracowników. 

Łączymy się w bólu i smutku z Rodziną, składamy kondolencje i wyrazy szczerego współczucia.

Zawiadamiamy, że  uroczystości  że pogrzebowe rozpoczną się 9 kwietnia 2025 r. o godzinie 12.30 w kościele pw. Świętego Brunona w Elblągu. Msza Święta żałobna odprawiona zostanie o godz. 13.00. Pogrzeb odbędzie się bezpośrednio po Mszy Świętej na Cmentarzu Komunalnym Dębica w Elblągu.

W imieniu Dyrekcji, Grona Pedagogicznego, Pracowników i Absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Elblągu – Adrianna Adamek-Świechowska, rzecznik prasowy