Od bloków po największe sceny – droga artystów hip-hopowych

Korzenie z betonu i dymu papierosowego

Wszystko zaczęło się tam, gdzie życie nie dawało zbyt wielu opcji rozwoju ówczesnym chłopakom – na podwórkach, trzepakach i w przejściach; tam, gdzie szarość bloków była niezbyt przyjemnym motywem przewodnim. I to właśnie tam hip-hop stał się dla młodych ludzi wybawieniem: możliwością wykrzyczenia tego, co ich gryzło. 

Pierwsze nagrywki krążyły nagrywane „na kolanie” na kasetach, z rąk do rąk, często bez nazwisk. Za to z autentycznością, która miażdżyła każde serce strudzonego życiem słuchacza. Każdy wers był opowieścią, a nie wierszem – o długach, szkolnych porażkach, marzeniach, które miały ledwie cień szansy spełnienia się. Brak studia? Nie szkodzi; wystarczył mikrofon podłączony do peceta i determinacja. 

Tak rodziły się legendy. Te legendy teraz sprzedają tysiące płyt, a słuchają ich miliony.

Między freestylem a streamingiem – jak zmieniała się scena

Scena hip-hopowa w Polsce przeszła nie ewolucję – rewolucję; kiedyś liczyła się głównie technika i punchline’y w bitwach freestyle’owych. Dziś do głosu dochodzi forma, produkcja, storytelling, jakość dźwięku. Niegdyś undergroundowi gracze dziś są headlinerami festiwali. I doskonałym przykładem przemian są płyty duetu PRO8L3M, które mają w sobie tę szczerość, mimo ogromnej popularności.

Zatem mimo upływu lat wciąż nie zmieniło się jedno – trzeba mieć coś do powiedzenia. Ci, którzy nie próbują kopiować, tylko tworzą swój własny język, przeskakują z szarego studia do studia wyłożonego złotymi płytami na ścianach.

Rap jako styl życia, nie tylko zawód

Bycie raperem to styl życia – szczerość w ubraniu, sposobie myślenia, kontaktach z fanami. W dodatku sami raperzy stali się markami: projektują ciuchy, prowadzą podcasty, inwestują w biznesy, wskakują w start-upy. A słowa z niektórych kawałków wręcz kształtują język ulicy i tworzą od podstaw internetowe trendy. A ci najlepsi potrafią balansować między sceną a codziennością – opowiadają historie, ale wciąż trafiają do tych samych ludzi z bloków, od których wszystko się zaczęło.

Z ulicy na szczyt – bez sponsorów, bez schematów

Na początku kariery każdego rapera była walka. O każde kliknięcie, o każdy bilet na koncert, o każdy wers, który trafił do słuchacza. Ale ci z topki pokazali dość dosadnie, że można wyjść z undergroundu i nie oglądać się na nikogo – bez układów, bez wielkich wytwórni. W końcu dalej wielu z nich wspomina o trudnych początkach – w garażach, klatkach, z jednym mikrofonem na trzech.

Droga hip-hopowców z osiedli na największe sceny to dość zagmatwana historia. Z jednej strony to opowieść o tym, że talent, pasja i konsekwencja mogą przebić się przez każdy mur, a z drugiej, że rap w Polsce ewoluuje, inspiruje i zostaje z nami na długo.