13 czerwca 1612 roku Zygmunt III waza wydał dekret regulujący stosunki wodne na Wiśle i Nogacie

Podział wody na Wiśle i Nogacie od zarania wywoływał spory pomiędzy Gdańskiem i Elblągiem. Kto rządził na Mątowskim Cyplu, ten w niskich stanach miał więcej wody i ten przechwytywał spław zboża i drewna z Polski. Doświadczeni flisacy doskonale znali to miejsce i pilnowali, by wybrać dobrą drogę, bo powrotu nie było. Kto się zagapił, lądował w Elblągu (a nie chciał), albo odwrotnie – docierał do Gdańska, choć towar miał sprzedać w Elblągu. Ale też był rewers tego sporu - po zimowych roztopach zwały lodu tamowały główny nurt i Nogat wylewał, zatapiając Żuławy.

Po kolejnej takiej powodzi w roku 1611, król Zygmunt III powołał komisję, której celem było wypracowanie kompromisu między zwaśnionymi miastami. 13 czerwca 1613 roku Zygmunt wydał dekret normujący stosunki wodne na Wiśle. 2/3 wody kierowane miało być Leniwką do Gdańska, a 1/3 Nogatem w kierunku Elbląga. Zasada ta obowiązywała aż do roku 1914, kiedy to całkowicie rozdzielono Nogat od Wisły.